Ειδικά χωροταξικά με σχεδιασμό και διαδικασίες ιδιωτών;…

Το λεγόμενο εγχείρημα αποκατάστασης – αναγέννησης της Βόρειας Εύβοιας (ανασυγκρότηση / υποδομές / νέο δάσος / νέα τουριστική ταυτότητα / πολεοδομικός σχεδιασμός κ.α.) αποτελεί, σύμφωνα τουλάχιστον με την ισχύουσα νομοθεσία, ένα νέο «Περιφερειακό Χωροταξικό Σχέδιο της Εύβοιας», που μάλιστα δεν περιορίζεται στη θέσπιση γενικών αρχών και κατευθύνσεων (όπως κάνουν τα Περιφερειακά Σχέδια) αλλά υπεισέρχεται και υποκαθιστά και τα επόμενα επίπεδα του Χωροταξικού και Πολεοδομικού Σχεδιασμού, αφού φτάνει μέχρι και την εκπόνηση Ειδικών Πολεοδομικών Σχεδίων.

Η διαδικασία χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού είναι ήδη νομοθετημένη και αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία που λαμβάνει χώρα σε πολλά στάδια και διεξάγεται από τα όργανα της επαγγελματικής Δημόσιας Διοίκησης, τα οποία ασκούν ουσιαστικές αρμοδιότητες αντίστοιχες προς τις ειδικότητές τους.
Η διαδικασία αυτή προδήλως δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την απλή υπογραφή ή έγκριση σχεδίων που έχουν εκπονήσει με δικά τους στελέχη και δικές τους διαδικασίες κάποιοι ιδιώτες, όσο έμπειροι και έγκριτοι κι αν είναι αυτοί, ακόμη κι αν πρόκειται για Επιτροπή που συνέστησε ο Πρωθυπουργός (σύμφωνα με διάταξη του Ν. 5622/2019 περί επιτελικού κράτους) την υποβοήθηση του έργου του, με αντικείμενο, μεταξύ άλλων, τη σύνταξη προγραμμάτων ή νομοσχεδίων, στις οποίες μπορεί να μετέχουν και ιδιώτες.
Κατά το Σύνταγμα και την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός ανήκει στον σκληρό πυρήνα του κράτους και δεν μπορεί να εκχωρηθεί ούτε καν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δηλαδή, υπό την ισχύουσα συνταγματική τάξη, το Κράτος δεν μπορεί να επιλέξει να απεκδυθεί των συνταγματικών του υποχρεώσεων και αρμοδιοτήτων, επειδή του πέφτουν βαρειές και θεωρεί ότι κάποιος άλλος μπορεί να τις κάνει καλύτερα...
Προφανώς και καθένας μας, αξιωματούχος ή μη μπορεί να ονειρεύεται τη Βόρεια Εύβοια μετά από κάποια χρόνια κατά πως του ταιριάζει. Αλλά μόνο το Κράτος δικαιούται να αποφασίζει ποιο από όλα τα όνειρα θα πραγματοποιηθεί τελικά. Και για να διασφαλιστεί ότι το Κράτος αποφασίζει σωστά, με συνεκτίμηση όλων των πτυχών ενός προβλήματος και κριτήριο το δημόσιο συμφέρον, το ίδιο το Σύνταγμα καθορίζει και η νομοθεσία περαιτέρω προσδιορίζει με ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να λαμβάνει τις αποφάσεις του κάθε όργανο του Κράτους (Βουλή, Κυβέρνηση, Διοίκηση και Δικαστήρια). Κανείς δεν εξαιρείται από τις διαδικασίες αυτές, όσο υψηλά ιστάμενος κι αν είναι.
Η «σάρωση της γραφειοκρατίας», που ευσχήμως κάποιοι επαγγέλλονται, κατ' ουσίαν υποδηλώνει ένα εναλλακτικό μοντέλο συνταγματικής οργάνωσης. Όμως, το σχετικό άρθρο 26 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι η Βουλή νομοθετεί και η Κυβέρνηση εκτελεί, δηλαδή εξειδικεύει και εφαρμόζει τους νόμους μέσω της Δημόσιας Διοίκησης που οργανώνεται σε καθ' ύλην αρμόδια Υπουργεία, δεν είναι δεκτικό αναθεώρησης.
Και φυσικά δεν γίνεται να εννοεί ότι η υποχρεωτική άσκηση των αρμοδιοτήτων αυτών καλύπτεται με μια απλή προσυπογραφή αποφάσεων που στην πραγματικά έχουν ήδη ληφθεί από τρίτους μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Διότι έτσι, το Ελληνικό Κράτος θα μεταμορφωνόταν σε tabula rasa όπου θα μπορεί κανείς να αποφασίζει εκτός του πλαισίου των νομοθετημένων αρμοδιοτήτων του.

Κι όμως: το όλο εγχείρημα, έτσι όπως έχει καταστρωθεί, υπερακοντίζει τους σκοπούς μιας αποκαταστατικής διαδικασίας και προβαίνει σε συνολικό χωροταξικό σχεδιασμό σε όλες του τις ειδικότερες πτυχές και όλα του τα επίπεδα, υποκαθιστώντας τις ισχύουσες νομικές ρυθμίσεις και διαδικασίες, κατά παράβαση του Συντάγματος που τον ρόλο αυτόν τον επιφυλάσσει ρητά και αποκλειστικά στο ίδιο το Κράτος.