«Το Τραίνο» των Σκαρίμπα - Θάνου Μικρούτσικου, κυκλοφορεί
- Κατηγορία Ειδησεις
«ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ», ένα κομμάτι πάνω σε κείμενα του ποιητή ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ, το οποίο έγραψε ο ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ για τη θεατρική παράσταση «Η κυρία του Τραίνου» και ερμήνευσε ζωντανά ο ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΪΔΗΣ, τον Ιούλιο του 1991, κατά την παρουσίαση της παράστασης στον Πειραιά και που δεν είχε αποτυπωθεί ποτέ μέχρι σήμερα στη δισκογραφία, κυκλοφορεί, για πρώτη φορά, σε ενορχήστρωση ΘΥΜΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ..
....................................................
Πέντε χρόνια συμπληρώνονται το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου από τον θάνατο του σπουδαίου συνθέτη Θάνου Μικρούτσικου αλλά παρά τη φυσική του απουσία το σπινθηροβόλο πνεύμα του και το ανεξάντλητο καλλιτεχνικό του φως παραμένουν άσβεστα μέσα από τη μουσική του.
Με αφορμή την επέτειο της αποχώρησής του από την επίγεια ζωή κυκλοφορεί, για πρώτη φορά, ένα παλαιότερο τραγούδι του που δεν είχε αποτυπωθεί ποτέ μέχρι σήμερα στη δισκογραφία. Πρόκειται για «Το τραίνο», ένα κομμάτι πάνω σε κείμενα του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα, το οποίο έγραψε ο συνθέτης για τη θεατρική παράσταση «Η κυρία του Τραίνου» και ερμήνευσε ζωντανά ο Κώστας Θωμαΐδης, στον Πειραιά τον Ιούλιο του 1991, κατά την παρουσίαση της παράσταση στον Πειραιά.
Ο στενός συνεργάτης του Θάνου Μικρούτσικου, Θύμιος Παπαδόπουλος, το alter ego του, όπως τον χαρακτήριζε ο ίδιος, ενορχήστρωσε το τραγούδι και ο Κώστας Θωμαΐδης το ερμήνευσε στο στούντιο.
Ο διάλογος του Θάνου Μικρούτσικου με την ποίηση και τη λογοτεχνία υπήρξε διαρκής και γέννησε έργα – διαμάντια: «Η συναρμογή στίχου και μουσικής στο τραγούδι είναι που παράγει το ενιαίο αισθητικό και ιδεολογικό αποτέλεσμα. Πρόκειται λοιπόν για μια νέα ανάγνωση του ποιήματος που εγκαθιδρύεται μετά τη μελοποίηση. Η ανάγνωση αυτή άλλοτε συμπληρώνει, άλλοτε καταργεί τις αναγνώσεις του ποιήματος πριν από τη μελοποίησή του, αποκαλύπτοντας τις κρυμμένες πλευρές, το αθέατο, τα μυστικά που ένα σπουδαίο κείμενο κρύβει εντός του. Γι' αυτό, το ποίημα απαιτεί και επιβάλλει στον συνθέτη τον τρόπο με τον οποίο θα μελοποιηθεί» έλεγε με νόημα ο ίδιος.
...................................................................................
ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ
Πως ήταν έτσι, πως μου εφάνη
τόσο μελαγχολικό αυτό το τραίνο,
σχεδόν όλο πηγαίνω και δε φτάνει,
σχεδόν ούτε δε φτάνει ούδε πηγαίνω.
Ούτε θυμάμαι πρωί αν ήταν,
ή νύχτα κι έλαμπε ο δίσκος της Εκάτης
έτσι του μελαγχολικό όπως εκείταν,
όπως εγώ είμαι χαύνος του επιβάτης.
Όπως σχεδόν παιδί – ωραίον όπως
δεν ξέρω τι με πήρε εντός του – μόνο
καιρός αν ήταν, ή ήταν δρόμος, ή ήταν τόπος
που ταξιδεύει (σκέφτομαι) στο χρόνο ...
Κι όπως βροντάν εντός του οι κρότοι
πότε στατό και πότε χωρίς φρένο
με αναφτούς τους φάρους του στα σκότη
άπιαστο, σερπετό και νυχτωμένο...
Κι όλο κυλάει στου νου τη ρόδα
(σε τέρμα ή σ'επιστροφή; ή αιωνιότη;)
κι είναι σαν ανθοστολισμένο με τα ρόδα
τραίνο που μεταφέρνει μου τη νιότη.
Και πάει σαν άστρο κι ως μεσ' σ' ύπνο
και ούδε ξέρω για να πω'μαι αν σε ποίο
αν μεσ' σε φέρετρο κείτομαι ή σε λίκνο,
αν είναι τραίνο αυτό κι εγώ τοπίο.
Πάντως και πάει και πάει κι είναι το τραίνο
και πάει μαζί του η ζωή με τα φτερά της
και πάντως είναι περίεργο ως πηγαίνω
περίεργο πάντως ως είμαι του επιβάτης...