Άδεια λειτουργίας για τη νέα ΙΝΤΕΡΚΕΜ

ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ...
Η έκδοση άδειας λειτουργίας της ΙΝΤΕΡΚΕΜ, υπό ιδιοκτησία και διοίκηση ΑΚΦΑ, που εξέδωσε η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας τον Ιανουάριο του 2015, είχε συναντήσει την αντίδραση πολιτών και φορέων της περιοχής Αυλίδας με την επίκληση της περιβαλλοντικής ρύπανσης (μια εταιρεία με ιστορικό περιβαλλοντικών παραβάσεων και επιπτώσεων, διαπιστωμένων και καταγραμμένων από τις αρμόδιες Ελεγκτικές κρατικές Αρχές και τη Δικαιοσύνη, σε μια επιβαρυμένη περιβαλλοντικά περιοχή από την επί δεκαετίες λειτουργία μεγάλων ρυπογόνων επιχειρήσεων) αλλά και λόγων νομιμότητας.

Συγκεκριμένα, η τότε εκδοθείσα άδεια λειτουργίας αν και εμφανιζόταν ως ανανέωση της υφιστάμενης από παλαιότερα άδειας και μεταβίβασή της στο νέο ιδιοκτήτη, στην πραγματικότητα συνιστούσε νέα άδεια λειτουργίας βιομηχανικής εγκατάστασης, αφού α) προστίθετο η παραγωγή πλαστικών ουσιών στη βιομηχανική δραστηριότητα β) προστίθετο κινητήρια ισχύς 80,5 KW
Με την επιχειρούμενη οδό της ανανέωσης η Περιφέρεια αποσιωπούσε τις μεταβολές και προσπερνούσε την ανάγκη νέας μελέτης και έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (αφού πλέον δεν επαρκούσαν οι περιβαλλοντικοί όροι της μέχρι πρότινος λειτουργίας).

Ενεργοί πολίτες και περιβαλλοντικοί φορείς επιζήτησαν τη δικαστική προστασία του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) και μέσω ασφαλιστικών μέτρων υποχρέωσαν τη Διοίκηση σε ακύρωση της απόφασής της.

...ΚΑΙ ΤΩΡΑ...
Η Περιφέρεια, μετά τη δικαστική αποδοκιμασία, άφησε στην άκρη την επιχειρηματολογία της ανανέωσης - μεταβίβασης και τις περασμένες ημέρες, επανήλθε με την έκδοση νέας άδειας λειτουργίας της βιομηχανικής εγκατάστασης, συνοδευόμενης από νέα απόφαση έγκρισης (και πρόσθετων ή όχι;) περιβαλλοντικών όρων.

...ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΣτΕ!
Ωστόσο, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ενεργοί πολίτες και περιβαλλοντικοί φορείς θα προσφύγουν και πάλι στο ΣτΕ, διότι:

Α. Προϋπόθεση για να εκδοθεί νέα άδεια λειτουργίας λόγω αλλαγής φορέα (ΑΚΦΑ / Κων. Φάνης) είναι να μην έχει επέλθει διακοπή της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας της επιχείρησης του προηγούμενου φορέα (ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ / Λαυρ. Λαυρεντιάδης).
Και μπορεί να μην έχει γίνει «διακοπή εργασιών στην ΔΟΥ», όπως ορίζει η νομοθεσία, ωστόσο υπήρξε ουσιαστική διακοπή της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας της επιχείρησης κάτι που αποδεικνύεται και πιστοποιείται από την παύση πληρωμών και την αίτηση πτώχευσης (το Σεπτέμβριο του 2012), τη διακοπή ηλεκτροδότησης από τη ΔΕΗ (τον Ιανουάριο του 2013), την de facto απόλυση του προσωπικού και το δικαίωμα δεδουλευμένων και αποζημιώσεων όπως καταγράφονται στον πίνακα του εκπλειστηριασμού ακινήτου και μηχανημάτων (το Σεπτέμβριο του 2014) καθώς και από πλήθος εγγράφων δημοσίων αρχών (όπως π.χ. τα έγγραφα του Σώματος Επιθεωρητών Περιβάλλοντος που αναφέρουν ότι βρήκαν τα πάντα κλειστά).
Β. Στο νέο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) της Αυλίδας -το οποίο ισχύει από το 2011- η περιοχή χαρακτηρίζεται ως ζώνη τουρισμού και αναψυχής. Ειδικότερα, δεν επιτρέπεται πλέον η χωροθέτηση και η αδειοδότηση νέων χημικών βιομηχανιών, ενώ οι υφιστάμενες οφείλουν να μετεγκατασταθούν σε ειδικά σχεδιασμένη Βιομηχανική Περιοχή, εντός 12 ετών από την ψήφιση του νέου Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου.

Οπότε, η έκδοση νέας άδειας λειτουργίας, τίθεται υπό έλεγχο
Ενώ, ακόμη κι αν θεωρηθεί αποδεκτή, επισήμως θα έχει διάρκεια έως και το 2023, με την επιχείρηση τότε να μετεγκαθίσταται υποχρεωτικά.

ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΚΛΙΜΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ
Με την ακύρωση της πρώτης άδειας της Περιφέρειας, οι –πρώην και ευελπιστούντες, εκ νέου- εργαζόμενοι, εξ αιτίας της δικαιολογημένης νευρικότητας από την ανεργία και την απουσία αποζημιώσεων, τα 'βαλαν με πολιτικούς και υπηρεσιακούς που μέχρι τότε –ειδικά τους πρώτους- ευχαριστούσαν θερμά... Τώρα, προφανώς επιστρέφουν στο καθεστώς επευφημιών.
Αντίθετα, προσφεύγοντες και υποστηρικτές τους, δείχνουν σταθερά εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και επιφύλαξη προς τους εμπλεκόμενους πολιτικούς.
Με όλα να εξελίσσονται σε λάθος κλίμα και με αίσθηση αντιπαράθεσης. Το «να έχουμε δουλειά και ας καταστραφεί το περιβάλλον και η υγεία και η δική μας και των κατοίκων της περιοχής» με το «να κλείσει η επιχείρηση για να προστατευθούν το περιβάλλον και η υγεία μας κι ας μην έχουν δουλειά οι εργαζόμενοι», δεν μπορεί να αποτελεί καν δίλημμα. Αφού, εργασία, περιβάλλον και υγεία, αποτελούν κοινές αξίες και κοινό συμφέρον για εργαζόμενους και λοιπή τοπική κοινωνία.
Η απάντηση είναι: Λειτουργία της βιομηχανίας με αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους και διαρκή έλεγχο της. Εργασία με μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, που να πληρώνεται αξιοπρεπώς. Με το παρεπόμενο ερώτημα βέβαια, να μην έχει δεσμευτικές απαντήσεις και εξ αυτού να δημιουργείται το όλο πρόβλημα: Στην οικονομία-κοινωνία της μεγιστοποίησης του κέρδους, ποια κυβερνητική, αυτοδιοικητική και επιστημονική αρχή μπορεί να διασφαλίσει και να εγγυηθεί τέτοιες παραμέτρους και αυτόν έλεγχο;

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Με βάση το ισχύον ΓΠΣ και με την εμπειρία (της περιβαλλοντικής ρύπανσης και της διακινδύνευσης της υγείας τους) από την -από το 1968- εκεί παρουσία της ΙΝΤΕΡΚΕΜ, πολίτες και φορείς της Αυλίδας, ζητούν
- να μην αναβιώσει η ρύπανση του εδάφους και της θάλασσας, η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα αποτελούσε χώρο αναψυχής των ίδιων και των παιδιών τους, να μην διακινδυνεύει η υγεία τους από βαρύτατες, ανυπόφορες και εξαιρετικά οχληρές οσμές που εκπέμπονται από τη βιομηχανία καθώς και την έκλυση ρυπογόνων και επιβλαβών για την υγεία χημικών αερίων τα οποία κατατάσσονται στις καρκινογόνες ουσίες.
- και κατ' επέκταση, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στη μετεγκατάσταση της ΙΝΤΕΡΚΕΜ και των άλλων χημικών βιομηχανιών, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί ο χώρος, να απελευθερωθεί ο όρμος από τις ρυπαίνουσες δραστηριότητες και να αποδοθεί στον παρακείμενο αρχαιολογικό χώρο η αρμόζουσα προσοχή.

ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ
Στην πράξη, η νέα άδεια της ΙΝΤΕΡΚΕΜ θα δώσει το σύνθημα της επαναλειτουργίας. Σε καθεστώς ολόπλευρης στήριξης από την κεντρική και την τοπική εξουσία, που μεταφράζεται και σε αυξημένη πιθανότητα a priori αποδοχής των περιβαλλοντικών παρεπόμενων της.

Όπως έχει αποδειχθεί κατά το –πιο πλούσιο και πιο ευαισθητοποιημένο- παρελθόν, γενικότερα στη χώρα μας αλλά και ειδικότερα στην περίπτωση της εν λόγω εταιρείας, τα πάντα θα προχωρήσουν, ανεξαρτήτως δικαστικών εμπλοκών, ακόμη και δικαστικών αποφάσεων...
Θυμηθείτε: Το 1999 το ΣτΕ έκανε δεκτή αίτηση ακύρωσης που υπέβαλε ο τότε Δήμος Αυλίδας κατά της άδειας επέκτασης και εκσυγχρονισμού της επιχείρησης (που είχε χορηγήσει ο Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας του Υπουργείου Ανάπτυξης), αποδεχόμενο ότι οποιαδήποτε περαιτέρω επέκταση της εν λόγω βιομηχανίας θα επέφερε ανεπανόρθωτη βλάβη (οικολογική καταστροφή) του εξαιρετικά βεβαρυμένου περιβάλλοντος της περιοχής..... Αμέσως μετά, η τότε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ευβοίας, γράφοντας «στα παλαιότερα τω υποδημάτων της» τη δικαστική απόφαση, έδωσε άδεια εγκατάστασης τριών επιπρόσθετων δεξαμενών αποθήκευσης χημικών..... Η άδεια αυτή ακυρώθηκε με νέα απόφαση του ΣτΕ, το 2000, δεδομένου ότι «η σκοπούμενη επέκταση δεν αποτελούσε βιώσιμη ανάπτυξη» και επομένως «η νέα αυτή χορηγηθείσα άδεια είχε εκδοθεί κατά παράβαση της προηγούμενης απόφασης του δικαστηρίου»..... Έ,και; Οι τρείς αυτές δεξαμενές –παρά τις δύο δικαστικές αποφάσεις- ακόμη βρίσκονται στη θέση τους.....